फुलको मुल्य कती हो? भनेर,
सोध बरु सुनगाभालाई
आँधीबेरी र खडेरी सहेर
पहारामा मुस्कुराऊनाले
कति प्रशांसनिया बनिन्छ भनेर।
नत्याग आफ्नो देशलाई
बिदेशमा गई
सुख, शान्ती र सम्रिदी पाइन्छ भनेर,
बसौं आफ्नै देशमा बरु
आफ्नै परिवारको साथमा
शान्ती र आजादीको सास फेरी
चोखो मायाको प्याला पीएर।
नरोक आफ्नो पाइलालाई
बाध्यता र बिबस्तामा परी
म त अभागी रहेछु भनेर,
हिड निरन्तर रुपमा बरु
आफ्नो लक्क्षा प्राप्तीको लागि
कर्मठ भै साहासपुर्ण कदमले
युध्दको एक सिपाई जस्तै भएर।
हेर त पल्टाएर ईतिहासलाई
कुन देश थियो बनीएको?
श्रृ्ष्टीकाल मै बिकासीत भएर,
हेर त फेरी अमेरिकालाई
यो पनि त हो किसानको
छोराले नै जन्माएको
समानता, शान्ती र बिकासको शुरुवात गरेर।
जुटौं अब हामी पनि
आफ्नै देश सिँगार्नलाई
बीर शहिदहरुको सपना पूरा गर्ने
जिम्मेबारी मेरो पनि त हो! भनेर,
मेटेर आफ्नो भोक बरु
एक मुटी सातु र सीस्नुले
ढाकेर आफ्नो शरीरलाई
आफ्नै आमाको गुनिऊ थाङ्नाले
भुल्ने छौं त्यो दिन हामीले
हाम्रो सबै दु:खहरुलाई
बिकासित भै देशलाई
स्वर्गको टुक्रा झैं चम्किएको देखेर।
नगरौं कुनै काम पनि
नाम र दाम मात्र कमाइन्छ भनेर,
गरौं सबै कर्म बरु
निस्वार्थ भावनाले
यो जीवनकाल भरी
बचौं हामी एक असल मान्छे अनी
योग्य नागरिक भएर।
रीता राई
No comments:
Post a Comment